دوران لیسانس پر از انگیزه و انرژی بودم برای یادگیری. دوست داشتم همه چیز رو بدونم و از همه چیز سر دربیارم. از لحظه به لحظه اون دوران حداکثر لذت رو بردم و خیلی چیزها رو یاد گرفتم. همه جا بودم. انجمن علمی، گروه تئاتر و . . همه جا میرفتم. هیچ اردویی نبود که نرم. حتی اگه حوصله نداشتم میرفتم برای اینکه چیزی یاد بگیرم. خدا روشکر یه دوست پایه ام داشتم که خیلی شبیه خودم بود. پر انرژی و مشتاق.
دانشگاه شهید چمران و دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور جفت هم بودن و هیچ مرزی بینشون نبود. یه روز من و دوست خوبم پتیت تصمیم گرفتیم بریم جندی شاپورگردی کنیم. همه جا می رفتیم و سرک می کشیدم. کتابخونه ها، منازل سازمانی اساتید، مهد کودک. رفتیم مهد کودک الکی گفتیم اومدیم برای کار دانشجویی. رفتیم داخل کلی با بچه ها بازی کردیم.
رسیدیم به دانشکده پزشکی. از دانشجوهای اونجا پرسیدیم که جنازه هاشون کجاست! از قضا تازه کلاس تشریحشون تموم شده بود و در اتاق تشریح باز بود. رفتیم داخل. اولین بار بود که جنازه میدیدم. یه پا از لگن به پایین اون ته افتاده بود. یه جنازه پیرمرد و یه پسر جوو که روی دستش نوشته بود مادر هم روی میز بود. جنازه های قهوه ای رنگ شده بودن. از روی شیطنت منو پتیت باهاشون عکس یادگاری گرفتیم.
معمولا مستقل بودم و به تنهایی علاقه داشتم. از چیزی هم نمی ترسیدم. تو خوابگاه پنجشنبه جمعه که میشد بیشتر بچه های خوزستانی می رفتن خونه هاشون. و خوابگاه سوت و کور میشد. تو بلوک 300 نفره حداکثر 10 نفر می موندن. اینقدر سرم به کارام گرم بود که نبودن بچه ها آخر هفته رو حس نمی کردم. تا اینکه دقیقا اون روزی که با جنازه ها عکس گرفتیم، باز خوابگاه سوت و کور شد. اتاق 9 نفره ما 8 نفر رفتن خونه. من تنها تو اتاق موندم و یه خوابگاه سوت و کور. اههههههههههههههه
بالاخره ترسیدم! نمیدونم چرا ولی ترسیدم. نصفه شب از خواب بیدار شدم و عکسهایی که با جنازه ها گرفته بودم از تو گوشیم حذف کردم.
خیلی پشیمونم که حذفشون کردم. چون اون عکسها یادگار شیطنت های منو پتیت بود.
خاطرات دانشجویی، دوران کارشناسی، دانشگاه شهید چمران
خاطرات دانشجویی خوابگاه حضرت معصومه. خوزستان. اهواز. خیابان گلستان. دانشگاه شهید چمران
جنازه ,یه ,رفتیم ,اون ,ها ,تو ,خوابگاه سوت ,همه جا ,سوت و ,و کور ,رفتیم داخل
درباره این سایت